SPRAAKVERMAAK 111: DE AFTRAP, BOA’S, ENGELAND, SPANJE, KUNST EN CULTUUR

19-10-2025

Klokslag half drie betreedt Walter van de Calseyde het podium om het nieuwe seizoen van Spraakvermaak te starten: hij laat de officiële opening over aan onze burgemeester, de heer Scholtze. Trots op de als vanouds volle zaal roemt en noemt hij onze uitgangspunten: in een ontspannen sfeer genieten van elkaars gezelschap en met humor bijgepraat worden over allerlei zaken die in onze maatschappij spelen.

Angela Otjens introduceert het kunstwerk, gevonden op de zolder van haar opa: Zicht op Terheijden van Jo Otjens. Dit jaar zal er elke keer zo’n teruggevonden “kunstwerk” gepresenteerd worden, waarna u in maart bij een veiling in de gelegenheid gesteld wordt een bod te doen: een ideale gelegenheid van uw zwart geld af te komen voor een nog nader te bepalen goed doel.

Tijd voor de eerste gasten: Dayenne Sjardijn, begonnen als wijkagent en nu beleidsmedewerker openbare orde en veiligheid komt samen met BOA Lisa Philipsen die op straat Drimmelen zo veilig mogelijk houdt. Door samen te werken met de politie van de buurgemeenten en veel aandacht voor preventie hoort onze gemeente door adequaat beleid bij de voorhoede van ons land. Hoewel er regelmatig zeer negatieve geluiden in de sociale media opklinken over BOA’s doet Lisa met plezier haar werk. Door regelmatige bijscholing blijft ze in staat iedereen en altijd hulp te bieden, slechts gewapend met handboeien, zaklantaarn, portofoon en bodycam.

Muzikaal wordt Spraakvermaak twee keer opgevrolijkt door cabaretier Sander Beens, die niet alleen zingt maar ook met een trompet aardig uit de voeten kan. Onze bezoekers worden vergast op een door hemzelf geschreven sprankelende theatershow in twee delen. Begeleid door pianist Beer van Tilburg geeft Sander een staaltje van zijn kunnen, en dat is heel wat.

De Engeland quiz wordt gespeeld met kandidaten Vicky de Peijper en Radboud de Groot. De presentatie wordt wederom gedaan door Anouk Koreman. Vicky gaat er met de trofee vandoor.

Daarna betreedt Edwin Winkels het podium om door onze gastheer Walter enthousiast te worden begroet: hij mag dezelfde hand schudden als Johan Cruijff ooit deed. Journalist Edwin verhuisde in 1988 met zijn Spaanse echtgenote naar Barcelona, waar hij in dienst trad bij een Spaanse krant en correspondent werd voor diverse Nederlandse kranten en omroepen. Toen Cruijff trainer werd van Barcelona, was Edwin bij uitstek de vraagbaak voor Nederlandse media. Zijn vrouw overleed jong, zodat Edwin alleen de opvoeding van zijn beide kinderen van 9 en 11 jaar ter hand nam. Dat lijkt wel gelukt te zijn: in Spanje zijn kinderen gewoon tot het dertigste levensjaar bij de ouder(s) te blijven wonen. Als wij dat in Nederland over zouden nemen, werd er al een grote stap gezet in het oplossen van het woningtekort! Behalve door zijn journalistiek werk is Edwin Winkels nu ook te bewonderen in het theater en schrijft hij romans. Zijn laatste boek is “Kamp Miranda”, een non-fictioneel werk over een Spaans concentratiekamp, opgezet tijdens het regime van Franco, die de door hem bewonderde Hitler wilde plezieren door tegenstanders van het nazisme, waaronder Nederlanders, die via Spanje naar Engeland wilden vluchten, te hinderen.

In zijn column besteedt onze burgemeester, Boy Scholtze, onder andere aandacht aan eigenaardigheden van onze Nederlandse taal. Leg al die eigenaardigheden maar eens uit aan nieuwe Nederlanders, die hij in zijn werk ontmoet. Lees Charivarius er anders maar eens op na.

Dan is het de beurt aan Winfried Baijens, tv-presentator en documentairemaker. Hij is opgegroeid in de achtertuin van Walter, in Philippine. Zeeuws-Vlaanderen is wat religie betreft een vreemde streek, met in de ene plaats een strenge orthodoxe geloofsovertuiging en in de andere een lankmoediger rooms-christelijk geloof. Dat botste weleens keihard, zoals te zien is in de documentaire “Het water komt” over de watersnoodramp van 1953, die Winfried maakte voor het tv-programma Andere Tijden. Ook Limburg en Groningen kregen bezoek van Winfried en zijn redactie. Ten behoeve van hun reportages verbleven ze langere tijd in die gebieden zodat ze erin slaagden een relatie op te bouwen met de mensen daar. Daardoor kwamen er verhalen boven water die anders onbekend zouden zijn gebleven. In genoemde gebieden bestaat toch de houding van: we praten liever niet over alle ellende die ons is overkomen, of het nu het water is in Zeeuws-Vlaanderen, de steenkool in Limburg of het gas in Groningen. Wat opvalt is het gedeelde sentiment in de steek gelaten te zijn door “Den Haag”.