algemeen

Laatste Spraakvermaak van 2021 actueel en gevarieerd

13-12-2021

Nederland doet het best goed, vindt hoofdeconoom Peter Hein Mulligen van het CBS. En ook Mojo, bekend van de festivals, houdt het wel vol, zei artiestenboeker Rob Trommelen. Huisarts Shakib Sana probeert mensen te overtuigen van het nut van vaccinatie. “Geen plicht, nee.” En zo werd de laatste Spraakvermaak van 2021 er een uit het boekje. Wel een die door de coronamaatregelen alleen digitaal te volgen was.

Anders dan tijdens het vorige seizoen, toen we ook alleen digitale uitzendingen hadden, mochten er nu meer mensen in de zaal van De Gouden Leeuw zijn. Waar vorig seizoen alleen de noodzakelijke mensen voor de digitale aflevering erbij mochten zijn, waren nu alle vrijwilligers met partners er. Zo was er wat publiek, wat leuk is voor de gasten, maar kon de anderhalvemetermaatregel gerespecteerd worden.

Henk van Ingen, oud-adjunct-hoofdredacteur van BN DeStem was gastpresentator deze middag. Hij is nu freelancer en werkt voor onder meer het ANP, BN DeStem en Omroep Brabant. Voor BN DeStem maakte hij een serie over de bevrijding van West-Brabant, die inmiddels ook in boekvorm is verschenen. Nu doet hij onderzoek naar de buitenkampen van Kamp Vught. “Die waren er onder meer in Roosendaal, Gilze en Rijen en Moerdijk. Mensen werden er te werk gesteld. Het was vreselijk, maar is nauwelijks bekend”, zei Van Ingen. Of daar ook een boek over komt, wilde presentator Dik van Beest weten. “Misschien, maar ik ben voorlopig nog bezig met onderzoek”, zei Van Ingen.

Of ie op de fiets was gekomen, was de eerste vraag van Dik van Beest aan de eerste gast, Rob Trommelen. Hij woont immers in Den Hout.  “Nee, het regende”, was het praktische antwoord. De Houtenaar is de artiestenboeker van concert- en festivalorganisator Mojo. Talloze wereldberoemde bands en artiesten heeft hij naar Nederland gehaald om op te treden op festivals als PinkPop en LowLands. “Soms ontmoet ik weleens een artiest”, zei hij daarover. “Maar het gaat niet om mij, ik heb weinig foto’s van mij met die gasten. Het gaat erom het publiek een mooie dag of avond te bezorgen.”
Zijn werk ligt al twintig maanden stil. Van de 130 mensen in dienst bij Mojo, zijn er zo’n 45 ontslagen. “We krijgen steun van de overheid, maar daar redden we dit niet mee. Maar door de jaren heen hebben wel reserves opgebouwd en daardoor redden we het wel. Al moet het ook niet al te lang meer duren.”
Trommelen vertelde, tot verrassing van Van Beest, dat de meeste grote internationale bands zichzelf melden bij Mojo. Trommelen: “Zij plannen een Europese tour en weten dat wij in Nederland de grote speler zijn. Dan vragen ze of wij iets kunnen regelen. Nou graag natuurlijk.”
Wel wordt er dan onderhandeld over de prijs. “Want wij willen dat muziek, een festival, voor iedereen betaalbaar moet zijn. Artiesten willen er zoveel mogelijk aan over houden. Dan moeten we een deal zien te maken.”
Wie hij het liefst nog eens zou boeken? “Led Zepplin, of Pink Floyd. En dan het liefst in een park. De meeste artiesten willen optreden in een stadion, met mensen op tribunes om zich heen. Maar ik vind een park leuker, mensen lopen lekker een rondje.”
Hij bewaart goede herinneringen aan een concert van Rammstein. “Zoveel rook, zoveel pyro en het geluid ging 16 keer door de vergunning. Ja, we kregen wel wat klachten”, klonk het droogjes.

In de serie Mirjam goes toe Hillywood kreeg Mirjam Schrauwen deze keer dan toch echt Kees Tol te pakken. Of hij tips had om het te maken in Hilversum. “Ik geef toe, mijn vriendschap met Jan Smit heeft daar wel bij geholpen, zei hij. “Maar hé, ik doe het nu ook al weer jaren op mezelf.” Jezelf blijven, een doel hebben en jezelf scherp houden, waren de tips van Kees. “Ook als je niet kunt zingen, kun je tegenwoordig beroemd worden.” Om de palingsound te pakken te krijgen, at Mirjam een broodje paling. En Kees’ kermislied over Volendam is inmiddels vertaald naar het Traais. Zie elders op deze site.

Daarna ging het er heel wat serieuzer aan toe. De volgende podiumgast was Shakib Sana, ruim 25 jaar geleden gevlucht uit Afghanistan, afgestudeerd als arts en nu werkzaam in een Rotterdamse achterstandswijk. De vaccinatiegraad tegen corona was er laag. Sana huurde er een marktkraam. “We zijn daar gaan staan met onze witte jassen aan, met enkele collega’s en wat studenten. Allemaal vrijwillig. Om mensen te overtuigen van het nut van vaccinatie tegen het coronavirus. Let wel: ik ben tegen vaccinatieplicht. Ik denk dat je mensen met goede argumenten over de streep kunt trekken, maar juist in achterstandswijken ontbreekt de informatie. We geven mensen informatie en hopen dat ze dan toch een prik nemen. Ter plekke. Door een gesprek. En het werkt, want de vaccinatiegraad is opgelopen naar ruim 80 procent.”
Sana heeft nog familie in Afghanistan, ooms en tantes en hun kinderen. Hij spreekt ze regelmatig. De situatie is niet best, zegt hij. “Ik ben 26 jaar geleden gevlucht voor de taliban. In augustus was het in een paar dagen gebeurd: de Amerikanen trokken zich terug en de taliban nam het land weer over. Alsof het land twintig jaar terug in de tijd is gezet. Ik ben er in 2008 voor het laatst geweest. Het was een rare situatie, want er was een soort van vrijheid, van democratie. Met name de jongeren pakten dat op, er waren allerlei tv-stations voor en door jongeren. Ze proefden van de vrijheid. Nu is daar niks meer van over.”
Met enkele collega’s schreef Sana een brief aan minister Hugo de Jonge van Volksgezondheid. “Om hem te vragen duidelijker te communiceren. Het was ‘one size fits all’, maar zo werkt het niet. Niet alleen door taalachterstand, maar ook doordat mensen de overheid niet meer vertrouwen. Zie de toeslagenaffaire. Het had in die zin nut, dat De Jonge bij ons kwam om zijn nieuwe campagne te lanceren, met folders in allerlei talen. Maar daarmee ben je er nog niet. Je moet echt het gesprek aangaan.”
Sana is vader van drie jonge dochters. Ook zij krijgen van alles mee over corona. “Mijn dochter van 9 kwam laatst uit school met de vraag of ze een prik moest. Ze zei dat ze daar echt nog even over moest denken. Ik vind dat prima. Ik voed ze op in de hoop dat ze op eigen benen kunnen staan en beslissingen voor zichzelf kunnen nemen. Als ze niet gevaccineerd willen worden, mag dat van mij. Nogmaals ik ben tegen vaccinatieplicht, maar zal wel proberen ze met argumenten te overtuigen.”

De quiz werd gespeeld met de conciërges Adriënne Roovers en Marloe van Haperen, beiden van Terheijdense basisscholen. Van Haperen nam meteen een voorsprong en al kwam Roovers nog terug, het mocht niet meer baten. Het werd 3-1.

Columnist deze middag was Theo van Duren, een oude bekende van Spraakvermaak. Eerder had hij al eens een column gehouden over zijn Franse vrouw. Nu ging hij in op de verschillen tussen Frankrijk en Nederland qua eten. “Daar gaat het om de kwaliteit, om de smaak. Hier of het deugt. In de jaren tachtig mocht je geen Zuid-Afrikaanse perziken, want apartheid. Alsof apartheid opgelost wordt door vieze perziken van elders te eten. Tegenwoordig gaat het erom of het duurzaam en milieuvriendelijk is. Maar krijg je door het eten van tofu de zeespiegel omlaag?”

Hoofdeconoom Peter Hein van Mulligen van het Centraal  Bureau voor de Statistiek was de laatste gast deze middag. Hij heeft altijd iets met cijfertjes gehad. “Dat is zo leuk, want het klopt.” Het is de taak van hem en zijn collega’s om de cijfers op een duidelijke manier uit te leggen, zei hij. “We hebben laatst gepubliceerd over armoede. Maar wat betekent dat? Bijvoorbeeld dat je kind niet naar een verjaardag kan, omdat je geen cadeautje kunt betalen. Maar ook dat je zelf de verjaardag van je kind niet kunt vieren, omdat daar geen geld voor is.”
De hoge inflatie van dit moment maakt het er allemaal niet beter op, zei Van Beest. “Dat klopt. Het is de vraag hoelang die inflatie zo hoog blijft”, zei Van Mulligen. Hij wilde er geen voorspelling aan wagen: “Vraag drie economen en je krijgt vier meningen”, zei hij.
Het gesprek ging ook nog over bordspelletjes, waar de econoom een enorme fan van is. Zo is hij al twintig jaar betrokken bij de website spellengek.nl. “Bordspellen zijn nog steeds populair. Er komen steeds nieuwe bij. En ik kan intussen goed tegen mijn verlies.”

Tussendoor was muziek van de Terheijdense Susan Damen. Ze vertolkte ‘Non, je ne regrette rien’ van Edith Piaf. Later zei ze dat ze het Frans niet echt machtig is en bracht ze de Nederlandse vertaling van ‘Ne me quitte pas’.

En zoals altijd was er het actuele slotlied van Mix.

Fotoalbum

• 
• 
•